അറുപത് പടികൾ...ഞാൻ എണ്ണി നോക്കിയതാണ്‌.
എന്റെ അപാർട്ട്മെന്റിലേക്കുള്ളത്.
മനഃപൂർവ്വം എണ്ണിയതാണ്‌.
എണ്ണിപോയതാണ്‌.
ഇതുവരേയും എണ്ണിയിരുന്നില്ല്ല.
എണ്ണാൻ തോന്നിയിരുന്നില്ല.
എണ്ണാൻ അവസരം കിട്ടിയിരുന്നില്ല.
ലിഫ്റ്റ് കേടായതെന്നാണ്‌?
അറിയില്ല്ല. ഓർക്കാനാവുന്നില്ല.
ഓറ്റയ്ക്കാവുമ്പോൾ ഓർമ്മകൾ തേഞ്ഞ് തുടങ്ങും.
മാറാലകൾ നിറഞ്ഞ മുറി പോലെയാവും.
പടികളും എന്റെ കാൽമുട്ടുകളും മത്സരത്തിലാണിപ്പോൾ.
പടികൾ പണ്ടേ മത്സരിക്കാൻ മിടുക്കരാണ്‌!
മത്സരിക്കാൻ ജനിച്ചവർ!
എന്റെ കാൽമുട്ടുകൾ ഇങ്ങനെ ഒരു മത്സരം വരുന്നതെങ്ങനെയറിയാനാണ്‌?!
അത് കൊണ്ട് തയ്യാറെടുത്തിരുന്നില്ല; ഒന്നിനും.
ലിഫ്റ്റിനടുത്ത് ശിവരാമേട്ടൻ നിൽക്കും, ലിഫ്റ്റ് കേടായിട്ടും.
ശിവരാമേട്ടൻ മാത്രം.
ശിവരാമേട്ടൻ എന്നും അവിടെയുണ്ടായിരുന്നു.
ആരും അതുവരേയും ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നില്ല.
ശ്രദ്ധിക്കേണ്ട കാര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല.
എന്തിനാണിപ്പോഴും ശിവരാമേട്ടൻ അവിടെ?
ചിലപ്പോൾ കാണുമ്പോൾ ചിരിക്കാൻ വേണ്ടിയാവും.
ചിരിക്കാൻ മാത്രം.
പിശുക്കില്ലാതെ ചിരിക്കാൻ.
ചിലപ്പോൾ ലിഫ്റ്റ് കേടായെന്ന് പറയാൻ മാത്രമാവും.
ഇനി കാൽമുട്ടുകളും പടികളും തമ്മിലുള്ള മത്സരം തുടങ്ങാൻ പോവുകയാണെന്ന് സൂചിപ്പിക്കാനാവും.
അമ്പത്തിയൊമ്പതാമത്തെ പടിയിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ ഒരാശ്വാസം.
ഇനിയൊരു പടി കൂടി.
വെറും ഒരു പടി കൂടി മാത്രം.
എന്റെ പ്രായവും പടികളുടെ എണ്ണവും ഒന്ന്.
മുകളിലേക്ക് ഇനിയും പടികളുണ്ട്.
കയറണമെന്നുണ്ട്...പക്ഷെ കാൽമുട്ടുകൾ.
അങ്ങനെയാണ്‌ രാത്രി ഞാൻ രണ്ടും കല്പിച്ച് കയറിപോയത്.
മുകളിൽ ടെറസ്സാണ്‌.
ശൂന്യം.
മുഴുവനും നക്ഷത്രങ്ങളുടെ പ്രകാശം.
ശൂന്യതയുടെ പ്രകാശം.
ഇരുട്ടെന്ന് വിചാരിച്ചിരുന്നിടത്തും പ്രകാശം!
ഞാൻ പടികളിറങ്ങി താഴേക്ക് പോയില്ല.
താഴെ എന്ത് ചെയ്യാനാണ്‌?!
ഇവിടെ എനിക്ക് കൂട്ട് നക്ഷത്രങ്ങളുണ്ട്.
ഒറ്റയ്ക്കല്ല.
മുകളിൽ ചെല്ലുമ്പോൾ ഒറ്റയ്ക്കായി പോവുമെന്ന് ഭയമുണ്ടായിരുന്നു.
ഇല്ല, ഭയമില്ല, ഭയക്കേണ്ടതില്ല.
ഇവിടം സുന്ദരമാണ്‌.
ഇവിടെ ഞാൻ നഷത്രങ്ങളുടെ ഭാഗമാണ്‌!
