മീൻഗുളികകളുടെ പ്രാധാന്യം

രാവിലെ എഴുന്നേൽക്കാനേ തോന്നിയില്ല. എന്നാൽ ഇളം നീല നിറമുള്ള കർട്ടനും തുളച്ച് വെളിച്ചം മെത്തയിൽ വന്നു വീണപ്പോൾ, ഒരു ചെറിയ തോന്നൽ നിരങ്ങി വന്നു പറഞ്ഞു, ‘ഇന്നത്തെ ദിവസം വ്യത്യസ്തമാകുവാൻ പോകുന്നു’. എവിടെ ഞാൻ ഉണർത്താൻ ചട്ടം കെട്ടിയ ടൈംപീസ്?. എഴുന്നേറ്റ് നോക്കുമ്പോളറിഞ്ഞു, പാവം, അതു നിലച്ചിരിക്കുന്നു. കുറ്റം എന്റേതു തന്നെ. ഇന്നലെ ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങിയപ്പോൾ തന്നെ സംശയിക്കണമായിരുന്നു. ഇനി ഓട്ടോ തന്നെ ശരണം. ‘ബിന്ദു’ പോയിട്ടുണ്ടാവും.

പടികളിറങ്ങി, വേഗത്തിൽ പോകുന്ന വഴി വഴിവക്കിൽ കുറുകുന്ന പ്രാവുകളെ കണ്ടു. വെളുത്ത, മിനുമിനുപ്പുള്ള പ്രാവുകൾ. വെളുത്ത പ്രാവുകളെ കാണുന്ന ദിവസം ശുഭ ദിവസമായിരിക്കും. അതാണെന്റെ അനുഭവം. ഓട്ടോ സ്റ്റാൻഡിൽ ചെന്നു വിലപേശുന്നത് ഒരു വലിയ പ്രശ്നം പിടിച്ച പരിപാടിയാണ്‌. എങ്കിലും അതല്ലാതെ മറ്റു മാർഗ്ഗങ്ങളൊന്നുമെന്റെ മുന്നിലില്ല. അൻപത് രൂപയിലാണ്‌ തുടങ്ങിയത്. ഒടുവിൽ നാൽപ്പത്തിയഞ്ച് വരെയെത്തിച്ചു. അതും പതിനഞ്ചു മിനിറ്റോളം തർക്കിച്ച ശേഷം. എങ്കിലും കുഴപ്പമില്ല. എന്റെ വിജയമാണ്‌. അഞ്ചു രൂപയാണെങ്കിൽ കൂടിയും. എന്നാൽ യാത്ര തുടങ്ങി അൽപ നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, എന്റെ ധാരണയെല്ലാം തെറ്റായിരുന്നു എന്നു തോന്നി. റിക്ഷാഡ്രൈവറുടെ ഡ്രൈവിംഗ് പാടവം കണ്ട് ഞാൻ അയാളെ മനസ്സാ അഭിനന്ദിച്ചു. അഭിനന്ദിച്ചു എന്നല്ല, അഭിനന്ദിച്ചു പോയി എന്നു തന്നെ പറയണം. റോഡ് സ്വന്തമാക്കിയതു പോലുള്ള ഭാവം ഇടയ്ക്ക് അയാൾ ഇടം വലം തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോൾ ആ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്നത് ഞാൻ ശ്രദ്ധിച്ചു. അയാളോട് തർക്കിച്ച് സമയം വൃഥാ കളയേണ്ട ഒരു കാര്യവുമില്ലായിരുന്നു. ഇയാളിത്ര വൈദഗ്ദ്ധ്യം കൈവശമുള്ളയാളെന്ന് ഒരു സൂചനയെങ്കിലും കിട്ടിയിരുന്നെങ്കിൽ ഞാൻ അയാളുമായി ഒരു തർക്കത്തിനു മുതിരില്ലായിരുന്നു. മനസ്സിൽ അയാളോട് കുറച്ച് ബഹുമാനം പോലും തോന്നി തുടങ്ങിയെന്ന് പറയാനെനിക്ക് മടിയില്ല്ല.

ഇപ്പോൾ ഞാനൊരു ഗതാഗത കുരുക്കിൽ പെട്ടിരിക്കുന്നു. ചില സമയം തോന്നും ഓഫീസിൽ മുറുകി കിടക്കുന്ന ടാഗുകൾ വേർപിരിച്ച് എടുക്കുന്നത് ഇതിലും എളുപ്പമാണെന്ന്. ഇതഴിച്ച്, വീണ്ടും യാത്ര സുഗമമാക്കി തരുന്ന ട്രാഫിക് പോലീസുകാർ - അവരും മിടുക്കന്മാർ തന്നെ. എന്താണിത്? എത്ര പെട്ടെന്നാണ്‌ ഞാൻ എല്ലാപേരെയും ബഹുമാനിക്കാൻ തുടങ്ങിയത്! ഞാൻ വാച്ചിൽ നോക്കി. ഇപ്പോൾ തന്നെ വളരെ വൈകിയിരിക്കുന്നു. ഫയലുകൾ എന്നെയും കാത്ത് മേശപ്പുറത്തിരുന്ന് മുഷിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും. അതിലും മുഷിച്ചിലാണ്‌ ട്രാഫിക്കിൽ ഇങ്ങനെ കുരുങ്ങി കിടക്കുന്നത്. ഞാൻ വീണ്ടും വാച്ചിൽ നോക്കി. എനിക്കറിയാം ഏതാനും സെക്കൻഡുകൾ മുൻപാണ്‌ ഞാൻ വാച്ച് നോക്കിയതെന്ന്. എങ്കിലും എന്റെ അക്ഷമ, ഈ തിരക്കിൽ, ഈ ഗതാഗത കുരുക്കിൽ കുടുങ്ങി കിടക്കുമ്പോൾ പ്രകടിപ്പിച്ചേ മതിയാവൂ. എന്റെ അസഹ്യത, സമയത്ത് എത്തിച്ചേരാനുള്ള വീർപ്പുമുട്ടൽ, ചെയ്തു തീർക്കാനുള്ള ജോലിയോടുള്ള ആത്മാർത്ഥത, ഞാൻ ഒരു തിരക്കു പിടിച്ച മനുഷ്യനാണെന്ന് നാലുപേരോട് പറയാതെ വിളിച്ചു പറയാനുള്ള വ്യഗ്രത - അതിനെല്ലാമുള്ള ഒരു സൂത്രമാണിത്. പക്ഷെ ഇതാരും എന്നെ പഠിപ്പിച്ചതല്ല. ഞാൻ ചുറ്റുപാടും നോക്കി സ്വയം പഠിച്ചതാണ്‌.

വെയിലും പൊടിയുമാണ്‌ പുറത്ത്. റിക്ഷയ്ക്കുള്ളിൽ സുരക്ഷിതനായി ഞാനിരുന്നു. പെട്ടെന്നാണ്‌ ഒരു മിന്നായം പോലെ ആ രൂപം ഞാൻ കണ്ടത്. ആ രൂപം റോഡിനപ്പുറം ഒരു പോസ്റ്റിന്റെ മറവിൽ നില്ക്കുകയായിരുന്നോ ഇത്രയും നേരം?. അയാൾക്ക് താടിയുണ്ട്. താടിയെന്നു വെച്ചാൽ അത്ര വലിയ താടിയൊന്നുമല്ല. കുറച്ച് കഷണ്ടി കയറിയിരിക്കുന്നു. അയാളുടെ ഷർട്ട് തീർത്തും മുഷിഞ്ഞതെന്ന് പറയാനാവില്ല. ഷർട്ടിന്റെ ആദ്യത്തെ ഒന്നോ, രണ്ടോ ബട്ടൻസുകൾ അയാൾ ഇട്ടിരുന്നില്ല. അതു കൊണ്ടാണ്‌ കോളർ പിന്നിലേക്ക് വലിച്ച് വെച്ചിരിക്കുന്നത്. ചൂട് - അതാണ്‌ കാരണം. ഞാൻ ആ രൂപത്തിനെ നോക്കാൻ കാരണം അതൊന്നുമായിരുന്നില്ല, ആ മുഖം..അതു എവിടെയോ കണ്ട, കണ്ട് മറന്ന മുഖമാണെന്ന് തോന്നിപ്പിച്ചത് കൊണ്ടാണ്‌. ഒരു മിന്നൽ പോലെ ആ പേര്‌ എനിക്കു കിട്ടി. അതു തൗസീഫ് ആണ്‌!. തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം മറ്റൊരു ചിന്ത വന്ന് മുൻപ് വന്ന ചിന്തയെ മറി കടന്ന് മുന്നിൽ നിന്നു. കോളേജിൽ വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് പഠിച്ച തൗസീഫ് തന്നെയാണെന്നെങ്ങനെ പറയും?. ഒന്നു രണ്ട് വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് ശബരീനാഥല്ലെ പറഞ്ഞത് തൗസീഫ് ഗൾഫിലാണെന്ന്. ചിലപ്പോൾ അയാൾ തിരിച്ചു വന്നിട്ടുണ്ടാവും. ആ കഷണ്ടിയാണ്‌ എന്റെ സംശയങ്ങളെ ബലപ്പെടുത്തുന്നത്. ഗൾഫിൽ പോയവർ നാട്ടിൽ തിരിച്ചു വരുമ്പോൾ കൂടെ കൊണ്ടു വരുന്നതിൽ ഒന്ന് അതാവും എന്നു പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട്.
 ചിലപ്പോൾ..അതു തൗസീഫ് തന്നെയാകാം. പക്ഷെ..അയാളുടെ നടത്തം. അതത്രയ്ക്ക് സുഖമുള്ളതായി തോന്നിയില്ല. അയാൾ ആടിയാടിയാണ്‌ നടക്കുന്നത്. എന്റെ കൂടെ പഠിച്ച തൗസീഫ് ഒരിക്കലും ഇങ്ങനെ നടക്കില്ല. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ, ഒരു ഗൾഫ്കാരൻ എന്തിനിങ്ങനെ നടക്കണം?. ഞാൻ എന്റെ തന്നെ ചിന്തകളെ വെല്ലുവിളിച്ചു. എന്നാൽ എന്റെ സ്വന്തം ചിന്തകൾ ആ വെല്ലുവിളി സന്തോഷപൂർവ്വം ഏറ്റെടുക്കുമെന്ന് ഞാനൊട്ടും പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല.
‘ഇതു തൗസീഫ് തന്നെ!. സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയാൽ അയാൾ ധരിച്ചിരിക്കുന്ന ഷർട്ട് ഇവിടെയൊന്നും വാങ്ങുവാൻ കിട്ടുന്നതല്ലയെന്ന് മനസ്സിലാക്കുവാൻ കഴിയും. ഗൾഫിലല്ലെ അടുത്തകാലത്ത് എന്തോ പ്രശ്നങ്ങൾ ഉണ്ടായെന്ന് കേട്ടത്? എന്തോ മാന്ദ്യമോ മറ്റോ..? തൗസീഫിനും എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നം ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടാവും. അയാൾ തിരിച്ചു വന്നിട്ടുണ്ടാവും’

‘എങ്കിൽ തന്നെ അയാളെന്തിനു ഇങ്ങനെ, ഈ ഘോര വെയിലിൽ ഇറങ്ങി നടക്കണം?’ എന്റെ ചോദ്യമതായിരുന്നു. ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കുമ്പോൾ ഇങ്ങനെയാവണം!. ബുദ്ധിപൂർവ്വമായ ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കാനുള്ള എന്റെ കഴിവിനെ ഞാൻ തന്നെ അഭിനന്ദിച്ചു.

ഓ! അയാൾ നടന്നു റോഡിലേക്കിറങ്ങുവാനുള്ള ഭാവത്തിലാണ്‌. റോഡിൽ മത്സരം നടക്കുകയാണ്‌. ദിവസവും റോഡിൽ മറ്റു വാഹനങ്ങളെ പിന്നിലാക്കി മുൻപിലെത്താനുള്ള വ്യഗ്രതയാണ്‌ എല്ലാവർക്കും. എവിടെയും ജയിക്കണം, എങ്ങനേയും ജയിക്കണം. അതാണ്‌ ലക്ഷ്യം. അതിനു അപരിചിതരുമായുള്ള മത്സരത്തിനേക്കാൾ അനുയോജ്യമായി മറ്റൊന്നുമില്ല. ഞാൻ, തൗസീഫ് എന്ന എന്റെ മറുചിന്ത അവകാശപ്പെട്ടയാളെ തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു. പെട്ടെന്നാണ്‌ അയാൾ റോഡിലേക്കിറങ്ങി ചെന്നത്. ഓ! ഇയാളിതെന്താണീ കാണിക്കുന്നത്? അതു പറഞ്ഞു തീർന്നില്ല, ഒരു ടെമ്പോ വന്ന് അയാളെ ഇടിച്ചു തെറിപ്പിച്ചു. അയാൾ വായുവിലൂടെ ഉയർന്ന് പോകുന്നത് കണ്ടു. വാഹനങ്ങൾക്കിടയിലെവിടെയോ ആണ്‌ ചെന്നു വീണത്‌. ശബ്ദങ്ങളുടെ ഒരു ഘോഷയാത്ര തന്നെ ഉണ്ടായി.
ബ്രേക്കുകളുടെ,
നിലവിളികളുടെ,
അസഭ്യ വാക്കുകളുടെ..
പിന്നിൽ വന്ന വാഹനങ്ങൾ കൂട്ടിയിടിച്ചിട്ടുണ്ടാവും. ഒരു ബൈക്കുകാരൻ, ബ്രേക്ക് പിടിക്കുന്നതിൽ പരാജയപ്പെട്ട്, നിയന്ത്രണം വിട്ട്, പാഞ്ഞു വന്ന് ഒരു പ്രൈവറ്റ് ബസ്സിന്റെ പിന്നിൽ ചെന്നിടിച്ചു. അയാൾ മത്സരത്തിനു പുറത്തായിരിക്കുന്നു.
ഞാൻ പുറത്തേക്ക് തല നീട്ടി തൗസീഫിനെ നോക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചു. ആളുകൾ വന്നു കൂടുന്നു. ഒന്നും കാണുവാൻ കഴിയുന്നില്ല. ഇറങ്ങി ചെല്ലണമോ വേണ്ടയോ?. അതായിരുന്നു ആദ്യത്തെ ചിന്ത.
എന്റെ വാഹനത്തിനു മുൻപിലെ കുരുക്ക് അഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഏതോ മിടുക്കനായ പോലീസുകാരൻ ആ കൃത്യം സമർത്ഥമായി നിർവ്വഹിച്ചിരിക്കുന്നു. ചത്തു കിടന്ന വാഹനങ്ങൾക്ക് ജീവൻ വെച്ചു. വാഹനങ്ങൾക്കും, അതിനുള്ളിൽ വീർപ്പു മുട്ടിയിരിക്കുന്ന മനുഷ്യർക്കും ഉത്സാഹം വന്നിരിക്കുന്നു. എന്റെ വിദഗ്ദനായ ഡ്രൈവർ വണ്ടി മുന്നോട്ടെടുത്തു. ഇനി മത്സരമാണ്‌.

‘അപ്പോൾ തൗസീഫിനെ കാണണ്ടെ?. അയാൾക്ക് എന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചോ എന്നന്വേക്ഷിക്കണ്ടെ?. എന്തെങ്കിലും സഹായം?’. എന്റെ എതിരാളി ചിന്തകൾ എന്നെ വിടാൻ ഭാവമില്ല.

‘ഇല്ല, അതെനിക്കറിയാവുന്ന തൗസീഫ് അല്ല. അയാൾ എന്റെ നഗരത്തിൽ വന്നിട്ടു കൂടിയില്ല്ല. അയാൾ ഈന്തപ്പനകളുടെ നാട്ടിൽ ശീതികരിച്ച ഏതോ മുറിയിൽ വിശ്രമിക്കുകയാണ്‌. മാത്രവുമല്ല, ഞാനിന്ന് രാവിലെ വെളുത്ത പ്രാവുകളെ കണ്ടതുമാണ്‌. ഇന്നു ഒരു ശുഭദിനമാകാതെ തരമില്ല. ഇപ്പോൾ തന്നെ ഞാൻ ഓഫീസിൽ എത്താൻ താമസിച്ചു പോയിരിക്കുന്നു. ഇനി ഓട്ടോ നിർത്തി, ഈ തിരക്കിനിടയിലൂടെ നടന്ന്, അതു തൗസീഫ് ആണോ അല്ലയോ എന്ന് വെറും ഒരു സംശയത്തിന്റെ പേരിൽ പോയി നോക്കുന്നത് ബുദ്ധിശൂന്യതയാണ്‌’.
ഞാനെന്റെ ചിന്തകളെ മുറുകെ പിടിച്ചു. എന്തു കൊണ്ടെന്നറിയില്ല്ല, എന്റെ മറുചിന്തകൾ ഇപ്പോഴൊന്നും പറയുന്നില്ല. എങ്ങനെ പറയും? എന്റെ ബുദ്ധിപൂർവ്വമായ വാദങ്ങൾ അവർ സമ്മതിച്ചു തന്നിരിക്കുന്നു. അത്ര തന്നെ!. എന്റെ ചിന്തകളുടെ ദൃഢത..ഒരു വിജയിയുടെ മുഖഭാവം എനിക്കു കൈവന്നോ എന്നു സംശയം തോന്നി പോയി.

ഇതൊന്നും കാണാതെ ഓഫീസിൽ പോയാൽ എത്ര നന്നായിരുന്നു. ഞാൻ എന്റെ ഡ്രൈവറോട് തർക്കിച്ച് നിന്ന് സമയം കളഞ്ഞത് കൊണ്ടാണിതൊക്കെ ..അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ എത്രയോ നേരത്തെ പോകുമായിരുന്നു. കുരുക്കിൽ പെട്ട് വെയിലിൽ മുഷിഞ്ഞ് ഇരിക്കേണ്ടി വരില്ലായിരുന്നു. വെറും അഞ്ചു രൂപ മാത്രമാണ്‌ ലാഭമുണ്ടായത്. അല്ല, അതല്ലെ പ്രശ്നം. പ്രശ്നം അതിനു മുൻപേ തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. ഞാൻ ഓർമ്മകളുടെ വിരൽ പിടിച്ച് സമയത്തിലൂടെ പിന്നിലേക്ക് സഞ്ചരിച്ചു. എന്റെ ടൈംപീസ്! ചതിച്ചത് അവനാണ്‌!.
പക്ഷെ..ഇന്നലെ അവൻ തളർന്ന് അവശനായി ഓടുന്നത് ഞാൻ കണ്ടതാണല്ലൊ?
മാറ്റിയിടാൻ ബാറ്ററി ഇല്ലാതെ പോയതല്ലെ?
അതു കടയിൽ പോയപ്പോൾ ഓർക്കാത്തത് കൊണ്ടല്ലെ?
അപ്പോൾ, എന്റെ ഓർമ്മക്കുറവാണ്‌ ഇതിനെല്ലാം കാരണം. അതിനൊരു പ്രതിവിധി ഞാൻ കണ്ടെത്തി. മീൻഗുളികകൾ!
ഒമേഗ 3 എന്ന ഒരു അത്ഭുതം അതിലുണ്ടത്രെ. അവനാണത്രെ ഓർമ്മകളുടെ ഞരമ്പുകൾക്ക് ശക്തി പകരുന്നവൻ. മീൻഗുളികകൾക്ക് ജീവിതത്തിൽ വളരെയേറെ പ്രാധാന്യമുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് ബോദ്ധ്യമായിരിക്കുന്നു. മീൻഗുളികകൾ വാങ്ങി കഴിക്കാതെ തരമില്ല എന്നായിരിക്കുന്നു. ഇന്നു വൈകുന്നേരമാകട്ടെ, തിരികെ വരുന്ന വഴി മീൻഗുളികകളും, ബാറ്ററിയും വാങ്ങണം. ഞാൻ നിശ്ചയിച്ചു. ഇനി ഇതു പോലെ സംഭവിക്കരുത്. ഞാൻ മുൻപിലേക്ക് നോക്കി. മത്സരം നല്ല രീതിൽ നടക്കുന്നു. ഇപ്പോൾ രണ്ടാം സ്ഥാനത്താണ്‌. ഓഫീസിൽ എത്തും മുൻപ് എന്റെ വാഹനം ഒന്നാമതെത്തിയിരിക്കും. എനിക്കുറപ്പാണ്‌. ഞാൻ കമ്പിയിൽ പിടിച്ച് ഉത്സാഹത്തോടെ മുൻപിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്നു.

Post a Comment