കൈയക്ഷരങ്ങൾ

കൈയക്ഷരങ്ങളെനിക്കിഷ്ടമാണ്‌. അതു കൊണ്ട്‌ ഞാൻ അക്ഷരങ്ങളെ മറ്റുള്ളവർ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നതിലുമധികം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു. കൈയക്ഷരം നോക്കി ഒരാളുടെ സ്വഭാവം, മനോഭാവം എന്നിവയൊക്കെ എനിക്ക്‌ പറയാൻ കഴിയും. ഒരു പരിധി വരെ മറ്റൊരാളുടെ ചിന്തകൾ വായിക്കാൻ കഴിയുമെന്നു സാരം. അക്ഷരങ്ങളുടെ വളവുകൾ, വലിപ്പം, ചെരിവുകൾ, വരകളുടെ നീളം, അക്ഷരങ്ങളും വാക്കുകളും തമ്മിലുള്ള അകലം എന്നു വേണ്ട, പലതും സസൂക്ഷ്മം നിരീക്ഷിച്ചാൽ മാത്രമെ അതൊക്കെ സാധിക്കൂ. അതൊരു ശാസ്ത്രമാണെന്ന് വാദിക്കാൻ ഞാനൊരു ശാസ്ത്രജ്ഞനല്ലല്ലോ. പക്ഷെ അതിലെന്തൊ ഒരു സത്യമുണ്ട്‌.

അക്ഷരങ്ങളോടുള്ള ഇഷ്ടം താമസിയാതെ എന്നെ വരകളോട്‌ അടുപ്പിച്ചു. ഞാനൊരു ചിത്രകരനാവുമായിരുന്നു എന്നാൽ ഒരു ഫോട്ടോഗ്രാഫറായി മാറിയത്‌ എന്റെ സ്വന്തം ഇഷ്ടം കൊണ്ടാണ്‌. ആ ദിവസം ഇപ്പോഴും നന്നായി ഓർക്കുന്നുണ്ട്‌. അക്ഷരങ്ങളെ ഓർക്കുന്നതു പോലെ മുഖങ്ങളെയും ഞാൻ ഓർക്കുന്നു. അതു കൊണ്ട്‌ ആ പെൺമുഖവും ഞാൻ നന്നായി ഓർക്കുന്നു. ഒരു പാസ്പോർട്ട്‌ ഫോട്ടോ - അതായിരുന്നു അവളുടെ ആവശ്യം. അവൾ വലിയ കണ്ണാടി വെച്ച ഭാഗത്തേക്ക്‌ മുടിയൊതുക്കാനായി പോയപ്പോഴാണ്‌ അവളുടെ പുസ്തകങ്ങൾ ഞാനെടുത്ത്‌ നോക്കിയത്‌. ആ പെൺകുട്ടിയുടെ ചിന്തകളെ വായിച്ചെടുക്കാൻ എനിക്കു വേണ്ടിവന്നത്‌ നിമിഷങ്ങൾ മാത്രം. മനസ്സിലാക്കിയത്‌ വൃഥാ മനസ്സിൽ വെച്ചിട്ടെന്താണ്‌?. അതു ഞാൻ ശരിയാണൊ എന്നൊത്തു നോക്കാറുണ്ട്‌. സംസാരം ഒരു വലിയ വള്ളി പോലെയാണ്‌. അതിൽ പിടിച്ച്‌ കയറി പോവുകയോ, താഴെ തന്നെ നിൽക്കുകയോ ചെയ്യാം. ഞാൻ കയറി പോയി. അവൾക്കെന്നോട്‌ പ്രേമം തോന്നിയത്‌ എന്റെ തെറ്റോ കുറ്റമോ അല്ലല്ലോ. പിന്നീട്‌ പലപ്പോഴും അവൾ എന്റെ കടയിൽ വന്നു. ചിലപ്പോൾ കൂട്ടുകാരികളോടൊപ്പം. ചിലപ്പോൾ ഒറ്റയ്ക്കും. എന്റെ കട പവിത്രമായ തൊഴിലിടമാണ്‌. അതു കൊണ്ട്‌ തന്നെയാണ്‌ കാറ്റാടി മരങ്ങൾ നിൽക്കുന്നിടത്തേക്ക്‌ അവളോട്‌ വരാൻ പറഞ്ഞത്‌. അവിടെ നിന്നും നോക്കിയാൽ താഴെ കടൽത്തിരകൾ വന്നടിക്കുന്നത്‌ കാണാം. ചിലർ അവിടെ നിന്നും ചാടി മറ്റു ചിലരുടെ ഓർമ്മകളിലേക്ക്‌ കയറി പോയിട്ടുണ്ട്‌. ഓർമ്മകളിലേക്ക്‌ പോകുന്നതെന്തും മറവിലേക്കുള്ള യാത്രയിലാണ്‌. അതു കൊണ്ട്‌ അവരൊക്കെ ഇപ്പോഴെവിടെയെന്നു ഞാൻ പറയേണ്ടതില്ല. പോയവർ പോകട്ടെ. ബലഹീനമായ മനസ്സുകൾ. എനിക്കവരെ പുച്ഛമാണ്‌.

തൊടുമ്പോൾ അവൾ ആദ്യം നാണിച്ചെന്നു തോന്നുന്നു. നാണം മറന്ന കാലം മാത്രമേ ഇപ്പോളോർമ്മയിൽ നിൽക്കുന്നുള്ളൂ. അതു കൊണ്ട്‌ പഴയതൊന്നും ഞാനോ അവളോ ഓർത്തു വെച്ചില്ല. ഒരു നാൾ സംഭവിച്ച ഒരു ചെറിയ അബദ്ധം - അതൊരു വലിയ വാർത്തയായി എന്റെ ചെവിയിലേക്കവളെറിഞ്ഞു. എനിക്ക്‌ കേൾക്കാനിഷ്ടമില്ലാത്ത വാർത്തയാണത്‌. മുൻപൊരിക്കൽ ഇതു പോലെയൊരു വാർത്ത്‌ കേട്ടത്‌ കൊണ്ടാണ്‌ ഞാനിവിടെ വന്നു പുതിയ കടയുമായി ജീവിതം പുനരാരംഭിച്ചത്‌. അല്ലെങ്കിൽ തന്നെ ഈ പെണ്ണുങ്ങൾക്കൊക്കെ എന്തിന്റെ കുഴപ്പമാണ്‌? മനസ്സമാധാനം തരില്ലെന്നു വെച്ചാൽ? ഈ പ്രാവശ്യം കൂടും കുടുക്കയുമെടുത്ത്‌ പോവാൻ എനിക്ക്‌ മനസ്സിലായിരുന്നു (കുറച്ചധികം അമർഷമുണ്ടെന്നു വെച്ചോള്ളൂ). അവളെ അങ്ങനെയാണ്‌ കാറ്റാടി മരങ്ങൾക്കിടയിലേക്ക്‌ ക്ഷണിച്ചത്‌. പുസ്തകസഞ്ചി ഒരു മരച്ചുവട്ടിൽ വെച്ച്‌ അവൾ കരച്ചിലാരംഭിച്ചു. പെണ്ണുങ്ങളുടെ കരച്ചിലു കാണുന്നതേ അലർജിയാണ്‌. കരച്ചിലുകളാരംഭിക്കുന്നത്‌ കഴുത്തിൽ നിന്നല്ലേ? അതു കൊണ്ട്‌ ഞാൻ അവിടെ ഒന്നമർത്തി പിടിച്ചു. കുറച്ച്‌ നേരത്തിനകം കരച്ചിലു നിന്നു. പക്ഷെ അവളെയങ്ങനെ അവിടെ തനിച്ചാക്കിയിട്ട്‌ പോകാൻ മനസ്സു വന്നില്ല. ഞാൻ അവളെ തിരകളലയടിക്കുന്നിടത്തേക്ക്‌ യാത്രയയച്ചു. അവളുടെ പേന കൊണ്ട്‌ തന്നെ അവളുടെ കൈയക്ഷരത്തിൽ ഒരു കുറിപ്പ്‌ - അതു വളരെ നിസ്സാരമാണ്‌ (ശ്രമിച്ചാൽ നിങ്ങൾക്കും സാധിക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ..പക്ഷെ ശ്രമിക്കണം). അതെഴുതി അവളുടെ പുസ്തകത്തിനിടയിൽ വെച്ചു. അവളെ മറവിലേക്ക്‌ പറത്തി വിട്ടതിൽ ഒരു മനസ്താപവും തോന്നുന്നില്ല. പകരം വളരെയധികം ആശ്വാസം തോന്നുന്നുണ്ട്‌. ചെവിക്കല്ലുടഞ്ഞു പോകുന്ന കരച്ചിലിൽ നിന്നൊരു മോചനം.

ഏതാണ്ടിപ്പോൾ ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. അവളുടെ ഒരു കൂട്ടുകാരി എന്റെ കടയിൽ വന്നിരിക്കുകയാണ്‌. ഇവൾക്ക്‌ എന്റേയും, ഓർമ്മയിലേക്കോടി പോയ ഇവളുടെ കൂട്ടുകാരിയുടേയും കഥ അറിയാമോ എന്നു സംശയമില്ലാതില്ല. ഇവളും ഒരു പാസ്പ്പോർട്ട്‌ ഫോട്ടോയ്ക്കാണ്‌ വന്നിരിക്കുന്നത്‌. എനിക്കവളുടെ കൈയക്ഷരങ്ങൾ നോക്കാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അതേക്കുറിച്ച്‌ രണ്ടു വാക്ക്‌ പറയാനും. ഇപ്പോഴവളുടെ കണ്ണുകൾക്ക്‌ ഒരു തിളക്കം കാണുന്നുണ്ട്‌. എന്നാലും പേടിക്കേണ്ട കാര്യമൊന്നുമില്ല. എനിക്കവളുടെ കൈയക്ഷരങ്ങൾ മനപാഠമായി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. വീണ്ടും ഒരു കുറിപ്പ്‌ എഴുതേണ്ടി വരുമോ?..ആർക്കറിയാം? ചിലപ്പോൾ വേണ്ടി വരുമായിരിക്കും..

Post a Comment