നമ്മൾ

ഉള്ളിന്റെയുള്ളിൽ മൊട്ടിട്ട പ്രേമത്തിൻ
ചെമ്പനീർ നീട്ടി ഞാൻ ചെന്നൊരിക്കൽ..
നെഞ്ചിന്റെയുള്ളിലെ സ്പന്ദനം പോലുമാ-
മാത്രയിൽ നിന്നുവോ നിൻ മൊഴി കേൾക്കുവാൻ?

കാലത്തിൻ കൈയ്യിൽ പിടിച്ചുനാമെന്നോ,
കാതങ്ങളായിരം സഞ്ചരിച്ചു..
ഇരുളും വെളിച്ചവും, ജീവിത പാതയി-
ലിണചേർന്നുറങ്ങുന്ന കാഴ്ച്ച കണ്ടു..

വർഷങ്ങളെത്രയോ താണ്ടി നാം വന്നിതാ,
നിൽക്കുന്നു മുറ്റത്ത്‌ വൃദ്ധരൂപങ്ങളായ്‌..
എന്നിട്ടുമെന്തെ, നിന്നെയെനിക്കിന്നു-
മിന്നലെ കണ്ടപോൽ തോന്നുവാൻ കാരണം?

ജന്മാന്തരങ്ങളായി പ്രേമിച്ചു തീരാത്ത,
കാമുകീകാമുകരാണു നമ്മൾ..
ആയിരം ജന്മങ്ങളൊന്നിച്ചു പോകുവാ-
നാശയുണ്ടിന്നുമീ നെഞ്ചിനുള്ളിൽ..

ജന്മങ്ങളായിരം കഴിഞ്ഞുവെന്നാകിലും,
കൈകോർത്തു വന്നവർ കൈകോർത്ത്‌ പോകും..

23,596

Post a Comment